28 dic 2008

Memoria histórica de Galicia

Sorprende lo que se considera la memoria histórica: la guerra civil. En la casa de las ciencias de A Coruña una roca gallega con mas de mil doscientos sesenta millones de años demuestra que Galicia existía cuando no había Península Ibérica, ni Europa, ni mundo tal como ahora lo conocemos.
En O Caurel están los únicos restos en toda Iberia de fauna ediacara ( 650 millones de años) y yacimientos de graptolites y trilobites ( 500 millones de años). La unidad de Malpica-Tui combinada con el manto de Mondoñedo de 350 a 300 millones de antiguedad se presenta magnificamente en el pliege de O Caurel marcando el momento en que Galicia se une a la península ibérica. En la costa los acantilados de cabo Ortegal, Pindo, Barbanza, Galiñeiro son los restos de un inmenso frente de 700 m de altura y 200 km de largo formado hace 200 millones de años cuando Galicia se separó de Norte América. De aquel gran acantilado erosionado por los ríos gallegos que buscaban su salida al mar surgieron las rías en los últimos 2,5 millones de años.
Del super continente de Pangea, una enorme llanura que incluía todos los continentes actuales que empezó a romperse hace 200 millones de años, Galicia conserva una parte: La Terra Chá que a finales del Cenozoico, hace 23 millones de años era una llanura cubierta de lagunas en callas aguas se acumularon restos vegetales y animales: Pinos gigantes, laureles, castaños y ranas, tortugas, cocodrilos y otros vertebrados ya estinguidos. Durante el cuaternario definen el paisaje gallego los glaciares de O Caurel, Ancares, Pena Trevinca, Cabeza de Manzaneda, Xistral y Xures convirtiendo Galicia en la zona glaciada mas occidental de Europa: Aún hay fauna ( la mariposa erebia triarius) que en su genética conserva la huella de los cambios climáticos del Pleistoceno...
Interesante no?...
Fuente: La Voz de Galicia 27/12/08

26 dic 2008


Muy feliz navidad para todos. Los que estais cerquita, los de mas lejos, los que nos vemos amenudo y los que no tanto como quisieramos...

10 dic 2008

Adiós, Ríos, Adios, Fontes...

Cantares Galegos,
ROSALÍA DE CASTRO
Adiós, ríos; adios, fontes;
adios, regatos pequenos;
adios, vista dos meus ollos:
non sei cando nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde me eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei,
prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiña do meu contento,
muíño dos castañares,
noites craras de luar,
campaniñas trimbadoras,
da igrexiña do lugar,
amoriñas das silveiras
que eu lle daba ó meu amor,
camiñiños antre o millo,
¡adios, para sempre adios!
¡Adios groria! ¡Adios contento!
¡Deixo a casa onde nacín,
deixo a aldea que conozo
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por estraños,
deixo a veiga polo mar,
deixo, en fin, canto ben quero...¡
Quen pudera non deixar!
Mais son probe e, ¡mal pecado!
,a miña terra n'é miña,
que hastra lle dan de prestado
a beira por que camiña
ó que naceu desdichado.
Téñovos, pois, que deixar,
hortiña que tanto amei,
fogueiriña do meu lar,
arboriños que prantei,
fontiña do cabañar.
Adios, adios, que me vou,
herbiñas do camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.
Adios Virxe da Asunción,
branca como un serafín;
lévovos no corazón:
Pedídelle a Dios por min,
miña Virxe da Asunción.
Xa se oien lonxe, moi lonxe,
as campanas do Pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.
Xa se oien lonxe, máis lonxe
Cada balada é un dolor;
voume soio, sin arrimo...¡
Miña terra, ¡adios!, ¡adios!
¡Adios tamén, queridiña!...
¡Adios por sempre quizais!...
Dígoche este adios chorando
desde a beiriña do mar.
Non me olvides, queridiña,
si morro de soidás...
tantas légoas mar adentro...
¡Miña casiña!,¡meu lar!

9 dic 2008


Veleigaz es el lugar donde yo nací hace unos cuantos años...Hoy estoy aprendiendo un poquito mas sobre este blog
Os iremos contando cosas que se nos pasan y pasan..

5 dic 2008

Os regalo esta flor


Nunca es tarde..

Si, nunca es tarde...
Mi madre está en eso que conocemos grupo de los mayores y siempre quiso aventurarse en en este cibermundo, asi que, un poco a ella está dedicado este blog y el nombre que lo identifica; el lugar donde nació. Su tierra.
Poco poco os iremos contando de Veleigaz...

Para empezar podeis visitar esta página y vereis la localización y un poco de su historia..
http://www.diputacionlugo.org/html/municipios/sober.htm